Parafię Rossosz erygowano w XVI wieku. Wzniesiono wtedy (w 1594 r.) pierwszy drewniany kościół, ufundowany przez Kaspra Dębińskiego. Kolejny, również drewniany, zbudowano w 1679 r., dzięki staraniom ks. Mateusza Sikorskiego. Trzeci kościół powstał w 1775 r., niestety w 1861 r. został zniszczony przez pożar i wówczas wszystkie nabożeństwa były odprawiane w kaplicy cmentarnej, którą w 1883 r. zamknęły carskie władze. Na jej miejscu wzniesiono prawosławną cerkiew. Kolejny, obecny kościół wybudowano w 1908 r.

           Warto dodać, że Rossosz przez wieki był miejscowością wielowyznaniową. Obok rzymskich katolików żyli tu także grekokatolicy, Żydzi a nawet prawosławni. Na przestrzeni lat obok kościoła katolickiego mieliśmy w Rossoszu bożnicę i cerkiew prawosławną. Dziś nie ma po nich śladu. Na terenie parafii istnieją dwa cmentarze; jeden tzw. stary, przy ul. Batalionów Chłopskich, gdzie znajduje się mogiła poległych powstańców styczniowych i grób fundatorów obecnego kościoła oraz nowy, przy trasie prowadzącej do Wisznic.

            Rossosz początkowo należał do dóbr królewskich, potem stał się własnością prywatną. Przechodził z rąk do rąk. Prawa miejskie utracił po powstaniu styczniowym. Wtedy też zlikwidowano tutejszą parafię. Rossosz został przyłączony do Wisznic. Taka sytuacja trwała do 1919 r. Parafię w Rossoszu wznowiono decyzją bp. Henryka Przeździeckiego. Stosowny dekret został wydany 19 lipca 1919 r. Od tego momentu wierni cieszyli się ciągłą obecnością jednego, a często nawet i dwóch kapłanów, ponieważ proboszczowie zazwyczaj otrzymywali do pomocy księży wikariuszy
       Do ważniejszych, cyklicznych uroczystości parafialnych od lat należą odpusty ku czci św. Stanisława BM (w maju) i Matki Bożej Różańcowej (w październiku). Ważnym punktem w życiu wspólnoty były też misje ewangelizacyjne (1947, 1962, 1975, 1977, 1997 i 2019). W parafii działa kilkanaście kół różańcowych i zespół liturgiczny. Mamy również grono ministrantów. Z tutejszej wspólnoty wywodzi się kilku kapłanów (śp. ks. Henryk Bujnik, śp. ks. Józef Kuzawiński, śp. ks. Marek Sezoniuk, ks. Stefan Kurianowicz, ks. Tomasz Koprianiuk i o. Bogdan Romaniuk) i grono sióstr zakonnych (s. Edyta Bancarzewska, s. Justyna Raczyńska, s. Józefa Włoszek, s. Daniela Demczuk, s. Marta Parafiniuk, s. Agnieszka Mazurek, s. Bożena Kędraś, s. Paula Pawlukiewicz i s. Justyna Biniecka).

             W historię parafii szczególnie mocno wpisało się dwóch kapłanów, którzy doświadczyli wojennego i obozowego piekła. Pierwszym z nich był ks. dr Stanisław Foryś, proboszcz parafii, który za czynny udział w konspiracji został aresztowany w 1942 r. przez gestapo. Przebywał w obozach koncentracyjnych w Buchenwaldzie i Dachau. Po wyzwoleniu pełnił funkcję kapelana w Armii Andersa. W 1947 r. wrócił do Rossosza i aż do śmierci posługiwał jako proboszcz.
Drugim ważnym kapłanem dla tutejszej społeczności był ks. Jan Żuk. Pochodził z Wileńszczyzny. Po wybuchu II wojny światowej tereny, na których pracował, znalazły się w radzieckiej strefie wpływów. W 1940 r. został aresztowany przez NKWD i wywieziony na Syberię. Do Polski wrócił w 1956. Kiedy przeszedł na emeryturę, zamieszkał w Rossoszu, posługując wiernym do samej śmierci. Obaj wyżej wymienieni kapłani są pochowani na miejscowym cmentarzu.